بعد از یک هفته

بالاخره با اینترنت همراه خداحافظی کردم و مجبور شدم به یک adsl با ترافیک محدود ماهانه تن بدهم. البته یک ماه پیش اینترنت همراه بدون خداحافظی گذاشت و رفت و وبگردی با موبایل آن لذت سابق را نداشت، ولی من نمی خواستم باور کنم.

حالا من هم باید استفاده از اینترنت را هدفمند کنم و در یک جهاد و یا ریاضت اینترنتی، میل زیاد به اینترنت و وبگردی را در خودم بخشکانم. اولین تمرینم در این راه پرخطر یک هفته تمام زل زدن به چراغ چشمک زنی بود که اول قرار بود فقط دو روز چشمک بزند. بعد از کلی پیگیری و تلفن زدن و قیچی کردن سیم و ... فهمیدم که مودم خراب است و آن چراغ هم فقط بلد است چشمک بزند. و بالاخره امروز با تعویض مودم اولین تمرین را به پایان رساندم.

پی نوشت:

- بعد از یک هفته‎ی بدون اینترنت متوجه شدم که کامپیوتر بدون اینترنت یه چیزی کم داره  و اینترنت مثل یه چیز سیریش مانند (نمی دونم درست نوشتم یا نه؟) آدمو میچسبونه به صندلی 

- دیدی؟ بالاخره تو بلاگ اسکای هم دووم نیاوردم و تا هفته آینده کوچ می کنم به یه سرویس دیگه. اینجاس که میگن: دِ آروم بیگیر بچه!